Primena diskurzivne analize na konceptualne odnose avangardnih umetničkih praksi i novih medija

Predmet istraživanja doktorske disertacije je primena diskurzivnih analiza konceptualnih odnosa između avangardnih umetničkih praksi i novih medija kako bi se dijalektički zaokret locirao kao brehtovsko nasleđe koje svoje ekstenzije doživljava u savremenoj umetničkoj praksi, a pojavljuje se na vizuelnom (slikovnom), jezičkom (naratološkom) i značenjskom (referencijalnom) nivou. Pojam konceptualna naratologija odnosi se na dijalektiku izraznih oblika kao konceptualna metoda struktuiranja umetničkog dela/procesa/događaja putem jezika dokumentarnog filma, koji podrazumeva intertekstualnost, konvergenciju i reinterpretaciju raznih transistorijskih tekstova i umetničkih žanrova u novom diskurzivnom kontekstu. Diskurzivne analize su postavljene u pokušaju da se definiše i formuliše konceptualnu naratologiju kao artikulisani umetnički jezik, koji koristi princip montaže kao osnovu oblikovanja. Pojam artikulacija u ovoj formulaciji izražava ideju da je narativ u osnovi proces, aktivnost koja stvara značenje, poetski proces u kojem je recepcija umetničkog dela konstitutivan element. Prva hipoteza treba da pokaže da se filmski tekst može shvatiti kao jezička struktura koja omogućava hipotetički status naracije i proizvodnju mogućeg značenja u domenu virtuelnog događaja. Analitička metodologija u oblasti strukturalne lingvistike, semiologije i teorije naratologije, pretpostavlja interdisciplinarno polje istraživanja strukturu filma kao jezika, postavljajući ekspresivnu ravan i značenjske odnose kao deo diskurzivnog prostora kome gledalac pripada. Semiološko-naratološke analize ukrštene sa strukturalističkim analizama teksta, postavljene su da bi odredile prisustvo autorskog glasa i čitaoca kao konstitutivnog u delu. Druga hipoteza sugeriše da dokumentarni film kao model konstruiše otvoreno kontekstualno polje za re-kontekstualizaciju proteklih istorijskih fakata i stanja putem montaže kao dijalektičkog obrasca sa semantičkom i društvenom funkcijom. Sociološka dimenzija dokumentarnog filma ogleda se u kontekstu potencijala anticipacije društvene svesti kod gledaoca. Umetnost kao komunikativni model, analizirana putem brehtovskog nasleđa, i koncept „otuđenja“ posmatra se ukrštanjem formalističkih i socioloških analiza. Treća hipoteza se odnosi na ekstenziju istorijskih avangardnih praksi u domenu dokumentarnog filma putem procesa intertekstualnosti, konvergencije i remedijacije umetničkih entiteta kao hepeninga, fotografije i filma. Moguća ekstenzija od istorijskih avangardi do 4 konceptualne umetnosti (u filmu) posmatra se putem procesa dematerijalizacije i ponovljenog izvođenja hepeninga kao mogućnost ontološkog proširenja medija. Konceptualna dimenzija umetničkog dela i njegova materijalno-formalna struktura će biti ukrštene sa analizama istorijskog pastiša avangardnih praksi, otkrivajući sociopolitičku dimenziju umetnosti, kao koncept avangardnog nasleđa.