Održivi turizam u zaštićenim područjima Srbije

Pojam održivog turizma uključuje ekološke, ekonomske i socio-kulturne aspekte razvoja turizma, kao i odgovarajuću ravnotežu koja mora biti uspostavljena između ove tri dimenzije. U skladu sa ovim, održivi turizam podrazumeva optimalno korišćenje i očuvanje prirodnih resursa koji su ključni faktor razvoja turizma, uz održavanje osnovnih ekoloških procesa. Osim toga, održivi turizam uvažava socio-kulturnu identičnost zajednice, očuvanje kulturnog nasleđa i tradicionalnih vrednosti. Ekonomska komponenta održivog turizma obezbeđuje dugoročnu ekonomsku aktivnost, stvarajući društveno-ekonomske koristi koje se ravnomerno raspodeljuju na sve zainteresovane strane, uključujući zaposlenje i mogućnost za sticanje prihoda i smanjenje siromaštva. Zaštićena prirodna dobra Srbije predstavljaju glavne ekološke i turističke potencijale Srbije, i uglavnom su razmešteni po planinskim i brdskim predelima. Tu spadaju nacionalni parkovi, parkovi prirode, specijalni rezervati prirode, kao i predeli izuzetnih odlika. Atraktivnost zaštićenih područja kao pretežnih turističkih destinacija leži u činjenici da ona predstavljaju primere dobro očuvanih prirodnih ekosistema, živopisnih pejzaža, reprezentativnih geomorfoloških, geoloških, hidrografskih, botaničkih i/ili drugih obeležja, velikih rekreativnih mogućnosti. Glavni nosioci turizma u zaštićenim područjima su nacionalni parkovi koji učestvuju sa oko 10 % u turizmu Srbije. U zaštićenim područjima moguće je razviti različite oblike održivog turizma u skladu sa propisanim režimima zaštite. Povećani interes za održivi turizam i ekoturizam, odražava rastući talas društvene brige o kvalitetu prirodnog okruženja i mogućih uticaja turizma. Ova briga je opravdana, jer će se prema nekim procenama, potreba za boravkom u čistoj prirodi, u skorijoj budućnosti izjednačiti sa potrebom za obezbeđivanje zdrave hrane.