Vjerski turizam i hodočašće

Radi primjerenijih teorijskih osnova proučavanja, primjene njihovih rezultata u privredi, društvenim djelatnostima i državnim planskim dokumentima a svakako i omogućavanja adekvatne „usluge” i sa strane crkve i sa strane države – posjetiocima svetog mjesta, neophodno je terminološki i pravno-ekonomski razdvojiti pojmove: turizam, vjerski turizam, kulturalni turizam i hodočašće. Kako je sličnost između ovih vrsta putovanja samo formalna mora se usmjeriti pažnja na suštinske razlike među njima, ulazeći u subjektivne i objektivne komponente nji- hove realizacije sa naznačavanjem ključnih faktora uticaja na njihovo moguće usmjeravanje. Sa aspekta crkve, hodočasnička putovanja su jedan od segmenata duhovnog života, odnosno vjerske prakse i svetootačko predanje uglavnom ima pozitivan odnos prema njima, mada ima i onih koji su dosta skeptični. Sa aspekta države i njenih institucija, sve posjete svetim mjestima na njenoj teritoriji daju značajan impuls unapređenju mnogih segmenata privrede, kao i društvenih odnosa na lokalnom i globalnom novou. Formalna sličnost u organizaciji i realizaciji ovih putovanja krije u sebi suštinsku razliku pa čak i latentan antagonizam. Turizam svojim imanentnim mehanizmima svaku potrebu za čije je zadovoljenje potreban posrednik a vezana je za putovanje i boravak, nemilosrdno pretvara u biznis. Zbog svega toga neophodan je kooperativan odnos crkve i države na planu definisanja statusa svetog mjesta, kao i uslova za dobijanje odgovarajućih licenci za rad sa hodočasnicima.